
ADIÓS,
RÍOS; ADIÓS, FONTES;
Adiós,
ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista d’os meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña
terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiñas d’o meu contento.
Muiño
d’os castañares,
noites craras d’o luar,
campaniñas timbradoiras
d’a igrexiña d’o lugar.
Amoriñas d’as silveiras
que eu lle daba ô meu amor,
camiñiños antr’o millo,
¡adiós para sempr’adiós!
¡Adiós,
gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nascín,
deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga pol-o mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quén puidera non deixar!
Mais son probe, e, malpocado,
a miña terra n’e miña,
qu’hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ô que nasceu desdichado.
Tèñovos,
pois, que deixar,
hortiña, que tanto amei,
forgueiriña d’o meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña d’o cabañar.
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas d’o camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adiós, Virxe d’a Asuncion
branca com’un serafín:
lévovos n-o corazón;
pedidelle á Dios por min,
miña Virxe d’a Asunción.
Xa s’oyen lonxe, moi lonxe,
as campanas d’o pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa s’oyen lonxe, máis lonxe…
Cada balad’é un delor;
voume soyo, sin arrimo…
miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!
¡Adiós
tamén, queridiña…
Adiós por sempre quizáis!…
Dígoche este adiós chorando
desd’a veiriña d’o mar.
Non m’olvides, queridiña,
si morro de soidás…
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡mue lar!
Yo no sé lo que busco eternamente
en la tierra, en el aire y en el cielo;
yo no sé lo que busco, pero es algo
que perdí no sé cuando y que no encuentro,
aun cuando sueñe que invisible habita
en todo cuanto toco y cuanto veo.
Felicidad,
no he de volver a hallarte
en la tierra, en el aire, ni en el cielo,
¡aun cuando sé que existes
y no eres un vano sueño!